Doskonałość skazy
W świecie, który dąży do doskonałości, każdy błąd wydaje się czymś niepożądanym, wręcz nieakceptowalnym. Mimo to, paradoksalnie, to właśnie skaza często nadaje rzeczom charakteru, odróżniając je od masowej produkcji, czyniąc je niepowtarzalnymi. Wyobraźmy sobie drewnianą skrzynkę, starannie wykonaną, która na pierwszy rzut oka wydaje się być bez zarzutu. Jej gładkie powierzchnie, precyzyjnie połączone krawędzie i perfekcyjnie dobrane drewno sprawiają wrażenie, że mamy do czynienia z arcydziełem. Jednakże, kiedy przyjrzymy się jej bliżej, odkrywamy coś, co psuje to wrażenie – skazę.
Ta skaza nie jest widoczna od razu. Skrzynka wydaje się być idealna, dopóki nie zdecydujemy się jej odwrócić. Dopiero wtedy odkrywamy, że klapa, która powinna zamykać się z precyzją, nie spełnia swojej roli w sposób doskonały. Została źle zamontowana, a zawiasy, które miały zapewnić płynność ruchu, zostały niewłaściwie dobrane. Klapa nie zamyka się idealnie, pozostawia niewielką szczelinę, która burzy całość kompozycji. Ta jedna skaza, niewielki błąd popełniony na etapie montażu, zmienia nasze postrzeganie całej skrzynki.
Czy jednak ta skaza rzeczywiście sprawia, że skrzynka staje się mniej wartościowa? A może wręcz przeciwnie – nadaje jej głębszego znaczenia? Filozofowie często zastanawiali się nad pojęciem doskonałości i niedoskonałości, próbując zrozumieć, czy prawdziwa doskonałość w ogóle istnieje. Skaza na skrzynce może symbolizować naszą własną naturę – złożoną, pełną sprzeczności, gdzie ideał zawsze pozostaje nieosiągalny. Czy skaza jest zatem wadą, czy też nieodłączną częścią tego, co czyni rzecz unikalną?
Każdy twórca pragnie, aby jego dzieło było doskonałe. Niemniej jednak, w trakcie procesu twórczego często pojawiają się błędy, które początkowo wydają się zniweczyć cały wysiłek. Klapa skrzynki nie zamyka się idealnie, co może być dla stolarza źródłem frustracji. Ale czy to, co uznajemy za wadę, nie jest jedynie inną formą piękna? Skaza ta może przypominać o ludzkiej niedoskonałości, o tym, że każdy z nas nosi w sobie pewne mankamenty, które mimo wszystko czynią nas tym, kim jesteśmy.
Skaza na skrzynce jest jak rysa na duszy człowieka – nieodłączna, choć często skrywana. Na pierwszy rzut oka może być niewidoczna, ale z czasem ujawnia swoją obecność. Ta rysa nie odbiera jednak wartości skrzynce, ani człowiekowi, lecz nadaje im głębię. W końcu to niedoskonałości są tym, co czyni nas ludźmi. Każdy błąd, każda skaza, każda niedoskonałość jest częścią naszej historii, częścią naszego doświadczenia, które kształtuje naszą tożsamość.
Zawiasy, które nie zostały idealnie dobrane, mogą wydawać się błędem, ale w istocie są one świadectwem procesu twórczego, w którym człowiek mierzy się z materią, próbując uczynić ją podległą swojej woli. To, że klapa skrzynki nie zamyka się idealnie, jest przypomnieniem, że w życiu, podobnie jak w sztuce, doskonałość jest zawsze poza zasięgiem. Ale to właśnie dzięki temu, co nieidealne, możemy dostrzec prawdziwe piękno – piękno, które tkwi w nieustannym dążeniu do doskonałości, mimo że nigdy nie osiągniemy jej w pełni.
Czy zatem skaza na drewnianej skrzynce jest czymś, czego należy się wstydzić? A może jest to element, który nadaje jej duszę? W świecie, który stawia na perfekcję, warto czasem zatrzymać się i dostrzec wartość w tym, co nie jest idealne. Skrzynka z niewłaściwie zamontowaną klapą staje się metaforą życia – pięknego, mimo że pełnego niedoskonałości. Może to właśnie dzięki tym skazom jesteśmy w stanie dostrzec, że prawdziwa doskonałość polega na akceptacji tego, co nie jest doskonałe, lecz prawdziwe.
Pozdrawiam
Inne skrzynki znajdziecie tutaj:
(*) Drewno fajna rzecz – Zderzenia i zdarzenia (agclassic.art)
(*) Skrzynka na listy – Zderzenia i zdarzenia (agclassic.art)
(*) Święta i prezenty – Zderzenia i zdarzenia (agclassic.art)
(*) Skrzynka na listy – trwała i nietypowa – Zderzenia i zdarzenia (agclassic.art)
(*) Winogronowa szkatułka – Zderzenia i zdarzenia (agclassic.art)
